Η Μέλια

(του Γιάννη  Αποστολόπουλου)

Μια αξέχαστη,  καταπληκτικά χαρισματική σκύλα, που πέρασε από την ζωή μου, ήταν η πρώτη μου ΜΕΛΙΑ .

Ήταν μια  Setter , μου την έκανε δώρο φίλος που κρατούσε αίματα υψηλής με την κρίση του γενεαλογίας .

Το πρώτο βράδυ που την έφερα σπίτι μου , μια κουταβούλα  σε ηλικία περίπου ενός μηνός , είχαμε πρόβλημα με την γυναίκα μου τι θα του δώσομε  να φάει , μέχρι να καταλάβομε είχε τελειώσει  όλο το φαγητό της άλλης σκύλας .

Οι γυναίκες, μητέρες από φύση, έχουν αναπτυγμένο το ένστικτο της προστασίας και φροντίδας ακούραστο, ας γκρινιάζουν,  μόλις δουν το μικρό  oτι χρειάζεται βοήθεια τις πιάνει το ένστικτο της μητρότητας , δεν σιχαίνονται βάζουν χέρι εκεί που οι άνδρες φεύγουν, και ιδιαίτερα όταν ακούσουν κλάμα που και  εδώ δεν άργησε .Έτσι λοιπόν ανέλαβε να φροντίσει την μικρή .

Κοιμόταν σε ένα μπαλκονάκι ,κυριολεκτικά πάνω στην πλάτη της μεγάλης μου σκύλας   ΜΑΡΓΚΟΤ και μάλιστα όταν εκείνη κουνιόταν λίγο να ξεμουδιάσει, την αγρίευε .

Μια σιχασιά ήταν,  έτρωγε πρώτα αυτή και μετά άφηνε την μεγάλη .  Όταν λείπαμε άνοιγε την πόρτα με δεξιοτεχνία κλειδαρά,   έμπαινε στο σπίτι έτρωγε αν έβρισκε  κάτι, πολύ προσεκτικά  δεν άφηνε σημάδια, κοιμόταν στα κρεβάτια μας ,και μόλις καταλάβαινε ότι ερχόμαστε έβγαινε  γρήγορα  έξω, αφήνοντας την μεγάλη που έβρισκε ανοικτά και ερχόταν στην εξώπορτα να μας καλοσωρίσει  να την πληρώσει ,  ενώ αυτή κοιμόταν!!!.  Δεν αργήσαμε να καταλάβομε ποιος έκανε τις ζημιές , προσέχαμε την μαλώναμε αυτή το δικό της,   Γυφτόσκυλο την έλεγε η γυναίκα μου .

Είχε όμως αυτό το αγαπησιάρικο και σε έφερνε βόλτα , της τα συγχωρούσες όλα .

Την είχα χαρίσει στην μικρή μου κόρη ΕΥΗ  , η μεγάλη ήταν ιδιοκτησία της άλλης μου κόρης ΓΙΟΛΑΝΤΑΣ .

Μικρά παιδιά κατέβαιναν από τον τρίτο όροφο τις πολυκατοικίας που μέναμε , στον ακάλυπτο χώρο μαζί με τα σκυλιά τους , πάνω στο παιχνίδι τσακώνονταν , θύμωναν, και τα σκυλιά το ίδιο έκαναν .Αποχωρούσε η μια, μαζί και το σκυλί της,γκρίνιαζε κάποιος γείτονας με κακία , τον  γαύγιζαν, απαντούσαν αυτές , πάντοτε πρώτη η μικρή . Τις κρύες νύκτες του χειμώνα η ΜΕΛΙΑ άνοιγε την πόρτα με τον γνωστό τρόπο , έμπαινε μέσα, κοντά και η άλλη ,χώνονταν κάτω από τα σκεπάσματα των παιδιών κάθε μια στην δική της.

Έτσι μεγάλωσε η μικρή , είμαστε μια οικογένεια δεν τις ξεχωρίζαμε . Κάποιες φορές  για να κάνω πλάκα, όταν είχαμε φίλο επισκέπτη,  τις έβαζα να φάνε μαζί μας στο τραπέζι. Ομολογώ ότι όλα αυτά ήταν πλέον του μέτρου .

Είχε προσέξει η γυναίκα μου ότι η ΜΕΛΙΑ αρκετή ώρα πριν επιστρέψει στο σπίτι άτομο τις οικογένειας το διαισθανόταν , όχι όταν έφθανε κοντά και άκουγε θόρυβο ή αυτοκίνητο , αλλά πολύ νωρίτερα την ώρα που έφευγαν τα παιδιά από το σχολείο, ή εγώ από την δουλειά μου . Μάλιστα την τεστάραμε αρκετές φορές , τηλεφωνούσα και έλεγα ότι θα ξεκινήσω σε μισή ώρα , μόλις ξεκινούσα άρχιζε μια ανησυχία με χαρά , αν καθυστερούσα γαύγιζε και όσο πλησίαζα τόσο χαιρόταν .  Δεν μας έμενε αμφιβολία για το φοβερό ένστικτο που την διέκρινε .Μεγάλωσε την έβγαζα  εκπαιδευτικά , δεν μπορώ να  πω  πως έδειχνε κάτι ιδιαίτερο , αν δεν είχα υπομονή και δεν ήταν δεμένη με την οικογένεια θα την είχα «στείλη». Όμως θα είχα διαπράξει μεγάλο λάθος , γιατί έμελε να γίνει ένα από τα πιο χαρισματικά σκυλιά «εργαλεία» που είδαν τα μάτια μου . Είχε το κάτι άλλο , το φανταστικό ένστικτο ,  και αυτή την άλλη άγνωστη αίσθηση  που θα περιγράψω στην συνέχεια . Η Μέλια μετά το χρόνο πλέον είχε πάρει μπροστά ,ήταν ένα ανήσυχο σκυλί χωρίς ιδιαίτερη έρευνα ,  περισσότερο παρακολουθούσε τα άλλα σκυλιά  με τα μάτια η τα αυτιά ,  τα αγρίευε όταν επέστρεφαν  , λες και τα έστελνε να συνεχίσουν την δουλειά , μου έκανε παρέα γκρίνιαζε ήταν μια υπασπιστής . Όμως αν μπαίναμε σε πεδίο που υπήρχε κυνήγι , την έπιανε μια υπερκινητικότητα  ένα διαβολεμένο ψάξιμο ,  αυτή ήταν πρώτη στον εντοπισμό, και τέλεια ακλόνητη  φέρμα .

Σπάνια πρόλαβε  άλλο  σκυλί να είναι πρώτο .

Δεν υπήρχε περίπτωση να χάσεις πουλί πεσμένο  ή τραυματισμένο , σε πατουλιές από βάτα να έπεφτε και στου διαβόλου την τρύπα αυτή θα το εύρισκε.

Όταν ήταν μόνη  ή έβλεπε τα άλλα σκυλιά μετά από πολύωρο ψάξιμο να κουράζονται , να κόβουν την έρευνα, τότε αυτή έπαιρνε την δουλειά επάνω της, γινόταν άλλο σκυλί . Αν εύρισκε σε κάποιο άνοιγμα  «λάκα» φρέσκια κοτσιλιά μπεκάτσας ,σήκωνε το κεφάλι ψηλά, κοίταζε την περιοχή και πολύ  γρήγορα εύρισκε το πουλί . Όποτε δεν χτυπούσαμε το φερμαρισμένο δικό της  πουλί, έσκουζε νεύριαζε την έπιανε μανία , λύσσα να το ξαναβρεί και δεν αργούσε . Σε περίπτωση που δεν χτυπούσαμε το πουλί, την επόμενη φορά όταν πηγαίναμε ξανά στο ίδιο μέρος, τσεκάριζε την θέση να βρει την ίδια μπεκάτσα,  έπρεπε να τελειώνουμε με αυτή .

Εκείνο που  έκανε μεγαλύτερη εντύπωση, ήταν όταν κάποιες φορές καθόμουν λίγο σε καμιά πέτρα, ή σε κάποια βρύση να ξεκουραστώ κι’ αυτή δίπλα μου, συνήθως αν δεν είχαμε χτυπήσει  κανένα πουλί,ξεκινούσε  με ένα χαζό στυλ , πήγαινε –πήγαινε περνούσε ρεματιές  ράχες , κάποιες φορές   πλέον από πεντακόσια μέτρα και φέρμα . Τις πρώτες φορές δεν είχα καταλάβει τι έκανε, άκουγα το Biper σε φέρμα και μου έβγαινε η γλώσσα για να φθάσω ,  ήξερα όταν αυτή είναι φερμαρισμένη ήταν αλάνθαστη .

Μετά την έμαθα,  μάλιστα την παρότρυνα κιόλας , αλλά δεν τό κανε πάντοτε .

Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω αυτό το πολύτιμο άγνωστο ένστικτο που διέκρινε αυτή την καταπληκτική ΜΕΛΙΑ . Πιθανολογούσα πως εκβίαζε την κατάσταση να βρούμε και να χτυπήσουμε οπωσδήποτε πουλί, γιατί δίναμε λόγω, όταν γυρνούσαμε σπίτι η γυναίκα μου ρωτούσε,  –τί έκανες ΜΕΛΙΑ , που είναι το πουλί ; . Εάν είχαμε φέρει μόλις φθάναμε περίμενε , τις έδινα ένα στο στόμα  πήγαινε  σπίτι  το έκανε βόλτα να το δουν όλοι , πηδούσε με  χαρά  και απαιτούσε δώστε μου κάτι . Εάν όμως δεν είχαμε πουλί ήταν ντροπιασμένη το έδειχνε , πήγαινε ευθεία στο σπίτι της, και μάλιστα όταν εγώ επίτηδες  έλεγα ότι , τίποτα η Μέλια σήμερα τίποτα ,κρύβονταν  λούφαζε .

Αν πήγαινα σε μέρος που δεν είχε πουλιά την έβλεπες ανόρεχτη, αν καταλάβενε με αυτό το καταπληκτικό ένστικτο ότι έχει , πετούσε!!! .

Είχε υψηλή νοημοσύνη και αξιοσύνη . Δεν θα ξεχάσω ποτέ σε ένα κυνήγι πέρδικας στα βουνά της Ευρυτανίας ένα πρωινό με την παρέα μου δεν είχαμε κάνει τίποτα , περίπου έντεκα η ώρα καθίσαμε για ξεκούραση και να βάλομε κάτι στο στόμα μας.

Πιο κάτω κυνηγούσε μια άλλη παρέα αρκετά μακριά , ρίξανε κάτι τουφεκιές και η Μέλια τρελάθηκε! , πήγε εκατό μέτρα πιο πέρα σε ένα καραούλι και παρακολουθούσε  την παρέα !, έτρεχε γρήγορα σε μας γαύγιζε και ξανά στο καραούλι, μετά από λίγο ξαναγύριζε  πάλι γαύγιζε, έσκουζε, δεν ησύχαζε . Την μάλωνα  προσπαθούσα να την ηρεμήσω, όλοι καταλαβαίναμε  τι  μας έλεγε –σηκωθείτε πάμε μας χτύπησαν τις πέρδικες, ξεκινήστε τι κάθεστε . Τελικά δεν μπορούσα να την κρατήσω μου ξέφυγε . Την βρήκαμε φερμαρισμένη στο μέρος   όπου κυνηγούσε η άλλη παρέα,  που στο μεταξύ  είχε αποχωρήσει και είχαν αφήσει  πίσω τους πουλιά .

Ότι λόγια να πω δεν φθάνουν  να περιγράψω τα χαρίσματα αυτής τις σκύλας .

Ήξερε από την ώρα που ξεκινάμε το σκοπό ,γιατί πάμε , τι πρέπει να κάνομε ,είχε  το δικό της τρόπο να φέρει το αποτέλεσμα, να μην γυρίσουμε ντροπιασμένοι . Ήταν ένα Setter στις προδιαγραφές του  αν την αξιολογούσε κριτής , μορφολογικά έπαιρνε χαρακτηρισμό πολύ καλός  , αν την αξιολογούσε στην εργασία θα την έκοβε .

Σήμερα το  έχομε ρίξει όλοι στην μορφολογία στο στυλ και στο μεγάλο  PEDIGREE ,ζητάμε κεφάλι ψηλά , ουρά ακίνητη , έρευνα διασταυρωμένη, μεγάλες ταχύτητες κ.τ.λ…, μα ντορβάς άδειος, αυτοί που ξέρουν ζητάνε ΜΥΑΛΟ, ισορροπία, αυτό είναι τα μεγαλύτερο προσόν , από εκεί ξεκινάνε όλα , και ο ντορβάς γεμάτος!!! .

Αυτή η αξεπέραστη ΜΕΛΙΑ με έκανε να αναθεωρήσω όλες τις απόψεις μου , να βλέπω και να αξιολογώ κάθε σκυλί πρωτίστως με το μυαλό του, να μην βιάζομε , με υπομονή να περιμένω να βγάλει τα στοιχεία του ,να το έχω όσο το δυνατόν κοντά μου , για να μπορώ να το καταλάβω και να του δώσω να καταλάβει .

Τέλος ήταν ένα μεγάλο ΣΥΝ+  στην πείρα μου. ΜΕΛΙΑ ΔΕΝ ΣΕ ΞΕΧΝΩ   .